خدا آن روز را نیاورد که محسن چاوشی بخواهد ناگفته هایش از همه این سالها را بیرون بریزد.»این جمله شاید آخرین جمله ای بود که می شد در انتهای این گزارش – گفتگو آنرا به کار برد و قطعا با خواندن همه این مطلب خودتان هم به این نتیجه خواهید رسید. ماجرای این نشست دو نفره و جراحی آلبوم «پرچم سفید» هم چیز چندان عجیب و غریبی نبود. از یک نشست دوستانه برای نقد آلبوم در استودیوی شخصی محسن شروع شد و هر چقدر که بیشتر جلو می رفت وسوسه های من برای انتشار این لحظه ها بیشتر می شد و انگار کسی به من می گفت همه این لحظات ، پاراگراف های پر هیجان یک گزارش بکر می تواند باشد که از دست دادن اش می تواند با عذاب وجدانی تمام نشدنی توام شود. پیشنهاد اش را به محسن دادم. زیاد استقبال نکرد و لحن حرف زدن اش جوری نبود که موافق باشد. همه چیز موکول شد به تنظیم نهایی این گزارش و رضایت استاد پس از خواندن آن. خودتان می توانید حدس اش را بزنید لابد که چه هفت خوانی باید گذرانیده شود تا محسن رضایت دهد. اگر نمی توانید عمق ماجرا را درک کنید کافی است پای صحبت تنظیم کننده های او بنشینید تا از درصد وسواس های کاری چاوشی مطلع شوید. که البته همین وسواس هاست که او را آقای خاص موسیقی پاپ کرده، همین وسواس هاست که باعث شده هر خبر و گزارشی از او، در مدت زمان کمی به پر بیننده ترین خبر سایت ها و رسانه ها تبدیل شود و همین وسواس هاست که زوم رسا نه ای را نسبت به او چند برابر بقیه کرده تا او با فاصله ای زیاد خواننده ای محبوب وپر طرفدار باشد که همیشه و در هر موردی حضورش ملتهب کننده و تاثیر گذار است. 

مشاهده